Bridge over the river Osinowka

Forest, swamp path from Osinowka to Zasulle

Forest crossroad. Turn to the bridge over the Osinowka river, to the summer cottages

Bridge over the river Osinowka.
Bridge across the former Soviet-Polish border.
Sometime, there was a border pillar #769 nearby.
Sequel - Summer cottages near Zasulle

The place of the Nowinki village

This trench is right at the crossroads to Kolosowo and Liwje near the very settlement of Nowinki

Along this crossroads, people go to the stopping point Mezinowka

Сultivated plant where was the Nowinki village

Сultivated plants are a clear indication that there was a human settlement here.

Foundation of the former Nowinki village

Photo taken June 13, 2022

Lilac bushes

More domesticated plants. Lilac bushes.

The settlement was destroyed by the Soviets, because the Riga border (with Poland) 1921 passed near it. The same doom and gloom was for the Osinowka village
There was "Gajowka" (hunting hut) in the former Nowinki village.
Another short photo note of The place of Novinki steading
Vicinity of the place of Novinki steading.
Novaya Mezenovka
An abandoned cemetery on the former Soviet-Polish border near Kolosowo
Soviet-Polish border near Kolosovo
Kolosowo is a station where time stopped
65 strażnica KOP "Samochwały", Chutor Samochwały
The border was near Kolosowo
Polish border post "Smolarnia"
Novokolosowo. Radioactive waste burial ground. Torii Gate
Osinovka. Place of the Soviet frontier post near the Soviet-Polish border
Kolosowo, Novokolosowo, Mezenovka
Kolas wooden statues. Art and Memorial Complex "Kolas Way"
Novokolosowo, abandoned military unit
Liwje

Stone garden. Somewhere on the former Soviet-Polish border

5.11 tactical Rush™ 2.0 Backspace 37L Ranger Green and 5.11 Tactical Men's Taclite Uniform Cap

The place of Novinki steading

The settlement was destroyed by the Soviets, because the Riga border (with Poland) 1921 passed near it.
There was "Gajówka" (hunting hut) in the former Nowinki village.
Vicinity of the place of Novinki steading.
Novaya Mezenovka
An abandoned cemetery on the former Soviet-Polish border near Kolosowo
Soviet-Polish border near Kolosovo
Kolosowo is a station where time stopped
65 strażnica KOP "Samochwały", Chutor Samochwały
The border was near Kolosowo
Polish border post "Smolarnia"
Novokolosowo. Radioactive waste burial ground. Torii Gate
Osinovka. Place of the Soviet frontier post near the Soviet-Polish border
Kolosowo, Novokolosowo, Mezenovka
Kolas wooden statues. Art and Memorial Complex "Kolas Way"
Novokolosowo, abandoned military unit
Liwje

Уздоўж савецка-польскай мяжы

Объект исследовался 17 октября, 20 октября и 2 ноября.
Он находился в окрестностях бывшей советско-польской границы. Сейчас это - Дзержинский район.

Камень у дороги

Привлек внимание своей формой. Рядом были еще плоские камни.

Траншея

Траншея была длиной метров 50, бруствер обращен на запад.

Сад камней

Работа с картографическим материалом ничего не принесла.

Гниющие бревна

Безхозяйственность Негорельского учебного-опытного лесхоза.

If Found Dead:
Delete My
Browser
History
Дальше в метрах пятидесяти по дороге были лосиные кормушки.

Лосиная бревно-кормушка для соли

У бревна-кормушки лежали такие же валуны, как у траншеи

Лосиная кормушка для сена

Нора в траншее

Фото - 2 ноября.
Мяжа была пад Коласава ©

Стражнiца Яхiмава

Кукурузное поле на месте стражницы Яхимово

Стражница КОП "Яхимово" (strażnica KOP "Joachimowo") в 1928 - 1939 годах входила в состав 1-ой пограничной рота КОП "Жабровщина" (1 kompania graniczna KOP "Żebrowszczyzna") батальона КОП "Ивенец" (batalion KOP "Iwieniec") из полка КОП "Воложин" (pułk KOP "Wołożyn").
В стражнице был около 18 солдат.
В 1932 стражники размещались в здании КОП.
Стражницу и рота связывала грунтовая дорога длиной 4.7км.

Сжатое поле в "Польше"

Стражница КОП "Яхимово" (strażnica KOP "Joachimowo") в 1932 году защищала участок государственной границы шириной 3 километра 775 метров от пограничного столба № 687 до столба №694, а в 1938 году участок протяженностью 5 километров 317 метров в пограничных столбах №№ 689–698.
Известный командир стражницы на 30 VII 1936 - сержант Станислав Духовский (plut. Stanisław Duchowski).
Другие польские пограничные пункты (стражницы)

Волма. Польская памежная стражнiца КАП

Wolma. The gate to former Wańkowicz manor

Wolma. The former Wańkowicz manor and the only educational institution in the country for ecology - Sakharov College.

Wolma. The Broken windmill

The windmill crunched and grew sad, play in renewable energy sources is over, sawed grants and enough...

---

Бывший въезд в стражницу "Волма"

В 1924 году в составе 3-й пограничной бригады был сформирован 6-й пограничный батальон.
В 1928 году в батальон входило 12 стражниц.
Стражница КОП "Волма" (strażnica KOP "Wołma") в 1928 - 1939 годах входила в состав 1-ой пограничной рота КОП "Жабровщина" (1 kompania graniczna KOP "Żebrowszczyzna") батальона КОП "Ивенец" (batalion KOP "Iwieniec").

Личный состав стражницы был около 18 солдат. Стражница находилась в вблизи пограничной линии, с задачей охраны государственной границы.
В 1932 году стражники размещались в здании КОП.
Стражницу с ротой связывала дорога длиной 3.9 километра.

На месте, где была стражница "Волма"

В 1932 году cтражница КОП "Волма" (strażnica KOP "Wołma") охраняла участок государственной границы шириной 3 километра 500 метров от пограничного столба №680 до №686, а в 1938 году участок протяженностью 5 километров 8 метров в пограничных столбах № 679–688.
Известный командир стражницы на 30 VII 1936 - сержант Рох Мускат (plut. Roch Muszkat).

---

Озеро в Волме. Костел Святого Иоанна Крестителя

Озеро в Волме

Волма
Другие польские пограничные пункты (стражницы)

Рота памежная КАП "Жаброўшчына"

Место, где была стражница "Жабровщина"

На горизонте - деревня Антоновщина Дзержинского района.

На основании приказа начальника Генерального штаба 12044/O.de B./24 от 27 сентября 1924 г. на первом этапе организации Пограничного корпуса был сформирован 6-й пограничный батальон, а в его составе 14 пограничная роты КОП "Волма" (14 kompania graniczną KOP "Wołma").
В ноябре 1936 года рота состояла из двух офицеров, семи унтер-офицеров, пять на сверхурочной службе и 83 солдата.
До 1937 года рота возможно носила номер 3. В 1939 году 1-я пограничная рота КОП "Жабровщина" (1 kompania graniczna KOP "Żebrowszczyzna") была подчинена командиру батальона KOP "Ивенец" (batalion KOP "Iwieniec").

5.11 tactical Twenty Sixteen Ball Cap
on the basement of the Polish border post in Zebrowszczyzna

5.11 tactical Twenty Sixteen Ball Cap

1 пограничная рота КОП "Жабровщина" (1 kompania graniczna KOP "Żebrowszczyzna") в 1934 году охраняла участок государственной границы протяженностью 14 километров 922 метра.
С советской стороны граница была защищена заставой "Марецкие" ("Mareckie"), комендатура "Наквасы" ("Makwasy").

Дорога из Жабровщина в стражницу

Стражницы в составе роты в 1928 – 1934 годах:
стражница КОП "Загайно" (strażnica KOP "Zagajno")
стражница КОП "Волма" (strażnica KOP "Wołma")
стражница КОП "Яхимово" (strażnica KOP "Joachimowo")
стражница КОП "Морги" (strażnica KOP "Morgi")

Стражницы в составе роты в 1938: стражница КОП "Загайно" (strażnica KOP "Zagajno")
стражница КОП "Волма" (strażnica KOP "Wołma")
стражница КОП "Яхимово" (strażnica KOP "Joachimowo")

Структура роты на 17 сентября:
штаб роты
резервный взвод
1 стражница КОП "Загайно" (strażnica KOP "Zagajno") 1 strażnica KOP "Zagajno"
2 стражница КОП "Волма" (2 strażnica KOP "Wołma")
3 стражница КОП "Яхимово" (3 strażnica KOP "Joachimowo")

Известные командиры роты польских пограничников:

• Капитан Юзеф Шул (kpt. Józef Szul) в апреле 1927 г.
• Капитан Станислав Верчинский (kpt. Stanisław Wierciński) c 30 сентября 1928 г. по 9 декабря 1929 г., далее переведен в 29-й батальон КОП
• Капитан Юзеф Ровиньски (kpt. Józef Rowiński) с 4 декабря 1929 г. по март 1931 г.
• Капитан Михал Бургард (kpt. Michał Burghardt) с 18 марта 1931 г. по 12 октября 1931 г., далее переехал в батальон КОП "Borszczów" (Борщев)
• Капитан Теодор Сучомский (kpt. Teodor Suchomski) был 12 октября 1931 г.
• Капитан Станислав Мацей Зимба (kpt. Stanisław Maciej Ziemba) с января 1933 года по май 1935 года, потом - командир 3-й пограничной роты
• Капитан Эдуард Новосельский (kpt. Edward Nowosielski) был с июля 1935 г. по 16 мая 1936 г.
• Капитан Эдвард Хенниг (kpt. Edward Hennig) был в июле 1936 г.
• Капитан Ян Кароль Кочуба (kpt. Jan Karol Kociuba) с апреля 1938 г. по 1939 г.

Другие польские пограничные пункты (стражницы)

---

Деревня Василевшина (Жабровщина)

Православный крест у Василевшины (Жабровщины)

Кавалерыйскі эскадрон "Івянец"

ГУО "Ясли-сад "Лесовичок" г.п. Ивенец"

Здание строилось "за польским часом", тут были казармы и конюшни кавалерийский эскадрон "Ивенец" польского Корпуса охраны пограничья. Ротмистр Ксаверий Вейтко

Потом санаторий для больных туберкулёзом.

ГУО "Ясли-сад "Лесовичок"". Детская площадка

Руководство ГУО жалуется, здание разваливается, паны не построили на века, только на сотню лет... Надо потребовать у польских пограничников, чтобы восстановили.

Другие польские пограничные пункты (стражницы)

---

Забыты гарнізон. Прадмова да беларускага чытача

апублікавана: 15.05.2015
тэкст: Томаш Главінскі
Невядомым пайменна жаўнерам Корпусу аховы памежжы, якія ад ранку 17 верасня 1939 года на Івянеччыне баранілі сваю Бацькаўшчыну, пакладаючыся толькі на саміх сябе.
Ніжняя Сілезія, дзе я нарадзіўся і дзе жыву, калісьці была нямецкай. Разуменне гэтага не адмяняе яго сённяшняй прыналежнасці да Польшчы. Раней Сілезія была аўстрыйскай, чэшскай і польскай, на нейкі перыяд нават французскай і шведскай. Тут жылі, а часта і дагэтуль жывуць, апрача палякаў, немцаў, аўстрыйцаў і чэхаў габрэі, лужыцкія сербы, грэкі, украінцы і лемкі. Каталікі, пратэстанты, іудзеі і праваслаўныя. Гэты рэгіён меў складаную, часта драматычную, але прыгожую і цікавую гісторыю.
Пазнаем яе цалкам толькі зараз, калі ў Польшчы абрынуўся камуністычны рэжым, а cвабода прынесла людзям таксама і свабодны погляд на мінуўшчыну. Не падзяляем ужо той мінуўшчыны на “нашу” — польскую, і “чужую”, а значыць горшую, як ад нас патрабавалі ў часы ПНР. Уся яна ёсць мінуўшчынай таго месца на зямлі, на якім нам выпала жыць — нашай малой Айчынай. І таму з’яўляецца “нашай”, хоць і не заўсёды без увагі на польскі камуністычны слоган “тут камяні гавораць па-польску”. Не прыйшло гэта, аднак, проста і хутка. Не прыйшло таксама бесперашкодна. Зрэшты, заўсёды будуць такія, для каго, напрыклад, нямецкая частка гісторыі нашай зямлі з’яўляецца варожай.
Тыя, якія ў спробах яе зразумення бачаць толькі пагрозу нашай ідэнтычнасці, правоў на гэтую зямлю, альбо ўвогуле польскіх дзяржаўных інтарэсаў. На шчасце, такіх людзей усё менш, таксама як рэліктаў мінулай, камуністычнай рэчаіснасці…
У гэтым сэнсе гісторыя Заходняй Беларусі падобная да гісторыі маёй Ніжняй Сілезіі. Землі рускіх княстваў, далучаных да ВКЛ, на працягу стагоддзяў насялялі людзі рознай веры, мовы і нацыянальнасці. Беларусы, літоўцы, палякі, габрэі, караімы, татары, немцы і рускія. Гэтыя землі змянялі дзяржаўную і адміністрацыйную прыналежнасць, тут будаваліся дамы, касцёлы і школы, часта іх разбуралі і нішчылі. Аднак толькі пасля прыходу савецкай улады значная частка гэтай мінуўшчыны была прызнаная няправільнай, а тым самым прыгаворана на забыццё і неіснаванне. Такі самы, хоць і страшнейшы, чым у Польшчы, рэжым рупіўся аб тым, каб усё, у тым ліку і мінуўшчыну, дзялілі на “сваю” і “варожую”, каб нават чалавечую памяць падпарадкаваць свайму ладу. На жаль, у Беларусі 2010-га года такая практыка застаецца дамінуючай.
Тэматыка былых усходніх крэсаў, у тым ліку земляў сучаснай Заходняй Беларусі, была ў камуністычнай Польшчы пад асаблівай забаронай. У імя фальшывай дружбы з “вялікім братам” з Масквы аб гэтым нельга было пісаць і публічна гаварыць. Мільёнам палякаў, якія вярнуліся ў ПНР пасля 1945-га года з даваеннай усходняй часткі польскай дзяржавы, забаранілі нават выяўляць сантыменты да старонкі, дзе яны нарадзіліся.
Таму аб Вільні, Гародні, альбо Львове гаварылі толькі прыватна, у найцяснейшым коле. Гаварылі настальгічна, як аб краі мінулай маладосці — ва ўспамінах заўсёды прыгожым, хоць і па-здрадніцку адрэзаным.
Толькі 1989 год і крах камуністычнага рэжыму у Польшчы прынёс змены ў гэтым стаўленні, пры гэтым паказаўшы, што сантымент да былых польскіх крэсаў зусім не павінен азначаць непрыхільнасць да народаў, якія там жывуць. Зусім наадварот, не заўсёды свядома, а хутчэй інтуітыўна, большасць палякаў з энтузіязмам успрымала навіны аб распадзе савецкай “імперыі зла” і свабодзе, што пастукала ў дзверы нашых усходніх суседзяў. Мы жадалі і жадаем ім толькі найлепшага. На жаль, не заўсёды гэтая свабода змагла прыжыцца ў іх краінах, як дагэтуль сведчыць прыклад Беларусі.
Не заўсёды, як сёння сведчыць прыклад Беларусі і Літвы, яна азначала свабоду для тамтэйшых польскіх меншасцяў, якія на розныя спосабы паддаваліся пераследу толькі дзякуючы свайму нацыянальнаму паходжанню.
Пасля 1989 года польскі кніжны рынак запоўнілі выданні, прысвечаныя гісторыі даўнейшых польскіх усходніх крэсаў. Спачатку гэта былі найперш успаміны, што гадамі пісаліся ў стол, без надзеі на іх публікацыю. Потым прыйшоў час на навуковыя манаграфіі, публікацыі крыніц і іх аналізу. На сёння тэматыка былых крэсаў стала звычайнай, хоць хутчэй варта было б сказаць, што яна проста заняла адпаведнае ёй месца. Трохі пацяснілі яго іншыя тэмы з бурлівай польскай гісторыі. Трохі ўплывае на гэта таксама той факт, што ўсё менш людзей памятае аб землях за Бугам і Нёманам, як аб краі сваёй маладосці. Час аддаляе ад нас даваенную гісторыю…
Аддаваная ў рукі беларускага чытача кніга насамрэч не з’яўляецца толькі гісторыяй нейкага польскага гарнізону на польска-савецкай мяжы ў міжваенны перыяд. Яна з’яўляецца фрагментам гісторыі Івянеччыны, старонкі як прыгожай, так і насычанай багатай гісторыяй. Гэта аповед аб свеце, які хоць і не ідэальны, алё абуджае сёння ў нас сантыменты і сімпатыю. Аб свеце, у якім было хіба больш, чым сёння, правілаў, вартасцяў і Бога. Пры гэтым гэтая кніга не ёсць аповедам аб вялікай палітыцы, вялікіх бітвах, ці, нарэшце, аб вялікіх падзеях.
Гэта аповесць аб малым мястэчку і яго пушчанскіх ваколіцах. А таксама аб людзях, тых, каму выпала тут жыць, служыць і працаваць. Людзях са старых фотаздымкаў, апранутых у новую афіцэрскую форму, гарнітуры і плашчы — нямодную ўжо адзежу. Аб свеце, які адышоў беззваротна.
Гарнізоны Корпуса аховы памежжа, хоць і мелі сваёй асноўнай задачай пастаянную ахову мяжы, якая ўвесь час парушалася падрыхтаванымі ў Савецкім Саюзе і засыланымі адтуль дыверсантамі і бандытамі, хутка ўраслі ў мясцовы краявід, стаўшы яго часткай. Не маглі не ўплываць на жыццё мясцовага насельніцтва, а ў замен яны набывалі новы досвед ад яго. Так яны станавіліся часткай гэтых зямель.
Аддзелы КАП сваёй памежнай службай, асветніцкай, спартыўнай, гаспадарчай і прапагандысцкай дзейнасцю рэалізоўвалі палітыку польскай даваеннай дзяржавы. Гэта палітыка супярэчыла беларускім нацыянальным памкненням, але варта падкрэсліць, што не Польшча знішчыла беларускую дзяржаўнасць, абвешчаную ў 1918 годзе. Можна шмат у чым ганіць гэтую перадваенную палітыку, хоць ацаніць яе цалкам можна толькі супаставіўшы з падзеямі, што адбываліся на гэтых землях пасля 17-га верасня 1939 года. Толькі тады стала зразумелым, што так званая польская ўлада для большасці насельніцтва азначала хоць і сціплае, але бяспечнае штодзённае жыццё, з шанаваннем асноўных вартасцяў — асабістай свабоды, права на ўласнасць, альбо свабоды веравызнання.
Магчыма, дзякуючы гэтаму свет, што існаваў да верасня 1939 г. у камуністычнай рэчаіснасці быў прысуджаны на такое усёабсяжнае забыццё. Нават дрэвы, што былі пасаджаныя рукамі польскіх жаўнераў, былі ссечаныя, каб не нагадвалі аб іх. Усе рэжымы маніпулююць гісторыяй, лічачы гэта не толькі сваёй прэрагатывай, але і абавязкам. Мінуўшчына ў іх разуменні павінна толькі абгрунтаваць сучаснасць, дапамагчы ў барацьбе за розумы і думкі падданых. У розных “-ізмах” няма месца для гістарычнай праўды і аб’ектыўнасці. Яны — адны з ахвяр сацыяльнай інжынерыі. Таму ўзровень фальсіфікацыі гісторыі ёсць адным з галоўных індыкатараў несвабоды ў грамадстве.
Няма гісторыі адзінай і бясспрэчнай. Палякі пераканаліся ў гэтым пасля аднаўлення незалежнасці ў 1989 годзе. Але праўдзівая і свабодная ад прыслужніцтва гісторыя не ведае забароненых тэм і наперад вядомых праўдаў. Гэта навука, азначыць, яна развіваецца толькі ў дыскусіі.
Я ўдзячны беларускаму выдаўцу, што сваёй ініцыятывай адкрыў для мяне шлях да беларускага чытача. Для мяне асабіста што над спрэчкамі і адрозненнямі могуць уздымацца важныя рэчы. У гэтым выпадку не толькі супольная шматвекавая мінуўшчына, аб якой і сёння сведчыць блізкасць нашых моваў, але таксама жаданне дайсці да праўды. Той праўды, якую так старанна і ў Польшчы і ў Беларусі хавалі дзесяцігоддзямі камуністычныя ўлады.
Паляк глядзіць на гісторыю земляў, якія некалі ўваходзілі ў склад Вялікага Княства Літоўскага, іначай, чым беларус. Аднак гэта не азначае, што нехта з іх мае ілжывы вобраз гісторыі тых тэрыторый. Для паляка Івянеччына, гэта даўняя частка Польшчы, краіны яго продкаў, дзе так шмат яшчэ нагадвае аб той Польшчы і дзе так шмат яшчэ палякаў жыве. Для беларуса Івянец, гэта беларускае мястэчка, частка яго Бацькаўчыны, мінулае якой яшчэ так выразна ўплывае на сучаснасць.
Добра, калі нацыянальныя пачуцці адрозніваюць, але не падзяляюць. Калі яны не аддаляюць нас ад іншых, а дазваляе іх лепш зразумець. Спадзяюся, што беларускі чытач ласкава прыме гэтую кнігу — з сімпатыяй, добразычлівасцю і цікавасцю. Пры яе стварэнні не існавала ніякіх іншых мэтаў, апрача вяртання з забыцця свету, які быў выкраслены з нашай гісторыі. А магчыма, што яе прачытанне палегчыць той факт, што яна апавядае аб фрагменце гісторыі яго краіны, якая была і маёй. Нішто мне болей не нагадвае аб тым, што абодва нашы народы мелі адну маці — Рэч Паспалітую — так яскрава, як факт, што мой бацька нарадзіўся над хуткімі хвалямі Ясельды, непадалёк ад Берасця — горада Уніі.
Забыты гарнізон. Аддзелы Корпуса аховы памежжа ў Івянцы ў 1924—1939 гадах / Томаш Главінскі; пераклад з польскай мовы Алеся Пілецкага. — Выд. 2-е. — Смаленск: Інбелкульт, 2015. — 142 с.
http://news.arche.by/by/page/science/historya-navuka/5265

Польская стражніца "Моргi"

Дорога вдоль бывшей советско-польской границы

Сейчас это граница между Воложинским и Дзержинским районами Минской области.

Стражница КОП "Морги" (Strażnica KOP "Morgi") в 1928-1934 годах входила в состав 1-й роты КОП "Жабровщина" (1 kompania KOP "Żebrowszczyzna").
В личном составе стражницы было около 18 солдат. Она находилась в вблизи пограничной линии, с задачей охраны государственной границы.

5.11 tactical multicam flag bearer cap
on the ruins of the Polish border post in Morgi

5.11 tactical MultiCam® Flag Bearer Cap

В 1932 году пограничники размещались в здании полиции.
Стражница КОП "Морги" (Strażnica KOP "Morgi") в 1932 году охраняла участок государственной границы шириной в 3 километра 150 метров от пограничного столба №695 до столба №698.

В той стороне была Польша

Известный командир стражницы, по состоянию на 30 июля 1936 года - сержант Валентий Смиалковский (plut. Walenty Śmiałkowski)

Другие польские пограничные пункты (стражницы)

Польская стражніца "Бардзi"

Бордзи. Ворота в усадьбу на месте бывшей стражницы

Стражница КОП "Бордзи" (strażnica KOP "Bardzie") в 1928–1939 года находилась в составе 3-й роты КОП "Стасевщина" (3 kompania graniczną "Stasiewszczyzna") батальона КОП "Столбцы" (batalion "Stołpce").

Стрельбище стражницы "Бордзи"

Личный состав стражницы - около 18 солдат.
Находилась близко от пограничной линии, непосредственная задача - защита государственной границы.
Рядом со стражницей было стрельбище (Strzelnica), которое не обозначено на картах.

Уцелевшее здание польской стражницы "Бордзи"

В 1932 году xтражница КОП "Бордзи" (strażnica KOP "Bardzie") охраняла участок государственной границы протяженностью 4 км 93 метра, пограничные столбы №699–708, а в 1938 году участок - 5 км 89 метров от пограничного столба №699 до 709.

Известный командир стражницы, по состоянию на 30 июля 1936 года - сержант Юзеф Ташарек (sierż. Józef Taszarek).

Другие польские пограничные пункты (стражницы)

Польская стражніца "Басманы"

Цифры 11/21 на дереве

Стражница КОП "Басманы" (strażnica KOP "Basmany") в 1928–1939 годах входила в состав 3-й пограничной роты "Стасевщина" (3 kompania graniczną "Stasiewszczyzna") из батальона "Столбцы" (batalion "Stołpce").
В личном составе стражницы было около 18 солдат и находилась она в недалеко от пограничной линии с задачей непосредственной защиты государственной границы.

Дорога мимо стражницы КОП Басманы

Эта дорога была за "польским часам", шла мимо стражницы КОП Басманы и ее расположение не изменилось за истекшие сто лет.

В 1932 году пограничники были размещены в здании полиции.
Стражницу с ротой связывала грунтовая дорога длиной 12 км протяженностью 5,54 км.

Руины польской стражницы Басманы

В 1932 году стражница КОП "Басманы" (strażnica KOP "Basmany") охраняла участок государственной границы шириной 2 километра 16 метров, пограничные столбы - №709-712, а в 1938 году участок протяженностью 4 километра 371 метр от пограничного столба №709 до № 718.

5.11 tactical multicam flag bearer cap
on the ruins of the Polish border post in Basmany

5.11 tactical MultiCam® Flag Bearer Cap

Измерение радиационного фона в Басманах

МЭД (мощность эквивалентной дозы) составила 0,06 мкЗв/ч (≈6 микрорентген в час).

Место хутора Басманы

Другие польские пограничные пункты (стражницы)