Sinitskaya river

Шлюз через реку Синицкая

Дорога Н8432

Наклоненная опора ЛЭП в сторону Старой Мезиновки

Наклоненная опора ЛЭП в сторону Скородное

Kleciszcze

Деревня Клетище. Медучреждение

Кляцішча
Деревня Клетище Столбцовского района Минской области.
Треснула и покосилась стена. Здесь уже не принимают пациентов.

Клетище. Почтовое отделение

По рассказам местных жителей, на почте еще недавно работал почтальон. Почта была открыта до обеда, а потом почтальон занимался доставкой почты.

Два магазина в Клетище

Вот, магазинов в деревне Клетище, как не странно, два.

А ведь около полутора столетия тому назад в Клетище была промышленность, выплавляли железо у князя Виттгенштейна.
Клетище
Поездка по Налибокской пуще, Клетище. Исчезнувшая деревня Рудня Налибокская

Другие названия деревни: Кляцішча, Клетище, Kleciszcze, Klaciszcza

Вузкакалейка ў Налібацкай пушчы ў Козье Пена

Остатки железнодорожной колеи у Козье Пенно

Железная дорога: Янушковичи - Ивенец - Дайнова - Козье Пенно.
Kolei Iwieniecka.

Линия электропередач

На самопальных картах эта линия электропередач обозначена как дорога

Козье Пенно

Козье Пенно

Румское лесничество. Кв-28

Железнодорожная колея у Козье Пенно

Еще один участок этой железной дороги - Полдорожье (Półdroże k. Iwieńca)

Беседка на лесном перекрестке
Каменная слобода-Сябрынь-Дайнова

Мусор убрали.

Информация про гранты

Раскопки черных копателей

Moonrise over swamps in Nalibaki Forest

Кавалерыйскі эскадрон "Івянец"

ГУО "Ясли-сад "Лесовичок" г.п. Ивенец"

Здание строилось "за польским часом", тут были казармы и конюшни кавалерийский эскадрон "Ивенец" польского Корпуса охраны пограничья. Ротмистр Ксаверий Вейтко

Потом санаторий для больных туберкулёзом.

ГУО "Ясли-сад "Лесовичок"". Детская площадка

Руководство ГУО жалуется, здание разваливается, паны не построили на века, только на сотню лет... Надо потребовать у польских пограничников, чтобы восстановили.

Другие польские пограничные пункты (стражницы)

---

Забыты гарнізон. Прадмова да беларускага чытача

апублікавана: 15.05.2015
тэкст: Томаш Главінскі
Невядомым пайменна жаўнерам Корпусу аховы памежжы, якія ад ранку 17 верасня 1939 года на Івянеччыне баранілі сваю Бацькаўшчыну, пакладаючыся толькі на саміх сябе.
Ніжняя Сілезія, дзе я нарадзіўся і дзе жыву, калісьці была нямецкай. Разуменне гэтага не адмяняе яго сённяшняй прыналежнасці да Польшчы. Раней Сілезія была аўстрыйскай, чэшскай і польскай, на нейкі перыяд нават французскай і шведскай. Тут жылі, а часта і дагэтуль жывуць, апрача палякаў, немцаў, аўстрыйцаў і чэхаў габрэі, лужыцкія сербы, грэкі, украінцы і лемкі. Каталікі, пратэстанты, іудзеі і праваслаўныя. Гэты рэгіён меў складаную, часта драматычную, але прыгожую і цікавую гісторыю.
Пазнаем яе цалкам толькі зараз, калі ў Польшчы абрынуўся камуністычны рэжым, а cвабода прынесла людзям таксама і свабодны погляд на мінуўшчыну. Не падзяляем ужо той мінуўшчыны на “нашу” — польскую, і “чужую”, а значыць горшую, як ад нас патрабавалі ў часы ПНР. Уся яна ёсць мінуўшчынай таго месца на зямлі, на якім нам выпала жыць — нашай малой Айчынай. І таму з’яўляецца “нашай”, хоць і не заўсёды без увагі на польскі камуністычны слоган “тут камяні гавораць па-польску”. Не прыйшло гэта, аднак, проста і хутка. Не прыйшло таксама бесперашкодна. Зрэшты, заўсёды будуць такія, для каго, напрыклад, нямецкая частка гісторыі нашай зямлі з’яўляецца варожай.
Тыя, якія ў спробах яе зразумення бачаць толькі пагрозу нашай ідэнтычнасці, правоў на гэтую зямлю, альбо ўвогуле польскіх дзяржаўных інтарэсаў. На шчасце, такіх людзей усё менш, таксама як рэліктаў мінулай, камуністычнай рэчаіснасці…
У гэтым сэнсе гісторыя Заходняй Беларусі падобная да гісторыі маёй Ніжняй Сілезіі. Землі рускіх княстваў, далучаных да ВКЛ, на працягу стагоддзяў насялялі людзі рознай веры, мовы і нацыянальнасці. Беларусы, літоўцы, палякі, габрэі, караімы, татары, немцы і рускія. Гэтыя землі змянялі дзяржаўную і адміністрацыйную прыналежнасць, тут будаваліся дамы, касцёлы і школы, часта іх разбуралі і нішчылі. Аднак толькі пасля прыходу савецкай улады значная частка гэтай мінуўшчыны была прызнаная няправільнай, а тым самым прыгаворана на забыццё і неіснаванне. Такі самы, хоць і страшнейшы, чым у Польшчы, рэжым рупіўся аб тым, каб усё, у тым ліку і мінуўшчыну, дзялілі на “сваю” і “варожую”, каб нават чалавечую памяць падпарадкаваць свайму ладу. На жаль, у Беларусі 2010-га года такая практыка застаецца дамінуючай.
Тэматыка былых усходніх крэсаў, у тым ліку земляў сучаснай Заходняй Беларусі, была ў камуністычнай Польшчы пад асаблівай забаронай. У імя фальшывай дружбы з “вялікім братам” з Масквы аб гэтым нельга было пісаць і публічна гаварыць. Мільёнам палякаў, якія вярнуліся ў ПНР пасля 1945-га года з даваеннай усходняй часткі польскай дзяржавы, забаранілі нават выяўляць сантыменты да старонкі, дзе яны нарадзіліся.
Таму аб Вільні, Гародні, альбо Львове гаварылі толькі прыватна, у найцяснейшым коле. Гаварылі настальгічна, як аб краі мінулай маладосці — ва ўспамінах заўсёды прыгожым, хоць і па-здрадніцку адрэзаным.
Толькі 1989 год і крах камуністычнага рэжыму у Польшчы прынёс змены ў гэтым стаўленні, пры гэтым паказаўшы, што сантымент да былых польскіх крэсаў зусім не павінен азначаць непрыхільнасць да народаў, якія там жывуць. Зусім наадварот, не заўсёды свядома, а хутчэй інтуітыўна, большасць палякаў з энтузіязмам успрымала навіны аб распадзе савецкай “імперыі зла” і свабодзе, што пастукала ў дзверы нашых усходніх суседзяў. Мы жадалі і жадаем ім толькі найлепшага. На жаль, не заўсёды гэтая свабода змагла прыжыцца ў іх краінах, як дагэтуль сведчыць прыклад Беларусі.
Не заўсёды, як сёння сведчыць прыклад Беларусі і Літвы, яна азначала свабоду для тамтэйшых польскіх меншасцяў, якія на розныя спосабы паддаваліся пераследу толькі дзякуючы свайму нацыянальнаму паходжанню.
Пасля 1989 года польскі кніжны рынак запоўнілі выданні, прысвечаныя гісторыі даўнейшых польскіх усходніх крэсаў. Спачатку гэта былі найперш успаміны, што гадамі пісаліся ў стол, без надзеі на іх публікацыю. Потым прыйшоў час на навуковыя манаграфіі, публікацыі крыніц і іх аналізу. На сёння тэматыка былых крэсаў стала звычайнай, хоць хутчэй варта было б сказаць, што яна проста заняла адпаведнае ёй месца. Трохі пацяснілі яго іншыя тэмы з бурлівай польскай гісторыі. Трохі ўплывае на гэта таксама той факт, што ўсё менш людзей памятае аб землях за Бугам і Нёманам, як аб краі сваёй маладосці. Час аддаляе ад нас даваенную гісторыю…
Аддаваная ў рукі беларускага чытача кніга насамрэч не з’яўляецца толькі гісторыяй нейкага польскага гарнізону на польска-савецкай мяжы ў міжваенны перыяд. Яна з’яўляецца фрагментам гісторыі Івянеччыны, старонкі як прыгожай, так і насычанай багатай гісторыяй. Гэта аповед аб свеце, які хоць і не ідэальны, алё абуджае сёння ў нас сантыменты і сімпатыю. Аб свеце, у якім было хіба больш, чым сёння, правілаў, вартасцяў і Бога. Пры гэтым гэтая кніга не ёсць аповедам аб вялікай палітыцы, вялікіх бітвах, ці, нарэшце, аб вялікіх падзеях.
Гэта аповесць аб малым мястэчку і яго пушчанскіх ваколіцах. А таксама аб людзях, тых, каму выпала тут жыць, служыць і працаваць. Людзях са старых фотаздымкаў, апранутых у новую афіцэрскую форму, гарнітуры і плашчы — нямодную ўжо адзежу. Аб свеце, які адышоў беззваротна.
Гарнізоны Корпуса аховы памежжа, хоць і мелі сваёй асноўнай задачай пастаянную ахову мяжы, якая ўвесь час парушалася падрыхтаванымі ў Савецкім Саюзе і засыланымі адтуль дыверсантамі і бандытамі, хутка ўраслі ў мясцовы краявід, стаўшы яго часткай. Не маглі не ўплываць на жыццё мясцовага насельніцтва, а ў замен яны набывалі новы досвед ад яго. Так яны станавіліся часткай гэтых зямель.
Аддзелы КАП сваёй памежнай службай, асветніцкай, спартыўнай, гаспадарчай і прапагандысцкай дзейнасцю рэалізоўвалі палітыку польскай даваеннай дзяржавы. Гэта палітыка супярэчыла беларускім нацыянальным памкненням, але варта падкрэсліць, што не Польшча знішчыла беларускую дзяржаўнасць, абвешчаную ў 1918 годзе. Можна шмат у чым ганіць гэтую перадваенную палітыку, хоць ацаніць яе цалкам можна толькі супаставіўшы з падзеямі, што адбываліся на гэтых землях пасля 17-га верасня 1939 года. Толькі тады стала зразумелым, што так званая польская ўлада для большасці насельніцтва азначала хоць і сціплае, але бяспечнае штодзённае жыццё, з шанаваннем асноўных вартасцяў — асабістай свабоды, права на ўласнасць, альбо свабоды веравызнання.
Магчыма, дзякуючы гэтаму свет, што існаваў да верасня 1939 г. у камуністычнай рэчаіснасці быў прысуджаны на такое усёабсяжнае забыццё. Нават дрэвы, што былі пасаджаныя рукамі польскіх жаўнераў, былі ссечаныя, каб не нагадвалі аб іх. Усе рэжымы маніпулююць гісторыяй, лічачы гэта не толькі сваёй прэрагатывай, але і абавязкам. Мінуўшчына ў іх разуменні павінна толькі абгрунтаваць сучаснасць, дапамагчы ў барацьбе за розумы і думкі падданых. У розных “-ізмах” няма месца для гістарычнай праўды і аб’ектыўнасці. Яны — адны з ахвяр сацыяльнай інжынерыі. Таму ўзровень фальсіфікацыі гісторыі ёсць адным з галоўных індыкатараў несвабоды ў грамадстве.
Няма гісторыі адзінай і бясспрэчнай. Палякі пераканаліся ў гэтым пасля аднаўлення незалежнасці ў 1989 годзе. Але праўдзівая і свабодная ад прыслужніцтва гісторыя не ведае забароненых тэм і наперад вядомых праўдаў. Гэта навука, азначыць, яна развіваецца толькі ў дыскусіі.
Я ўдзячны беларускаму выдаўцу, што сваёй ініцыятывай адкрыў для мяне шлях да беларускага чытача. Для мяне асабіста што над спрэчкамі і адрозненнямі могуць уздымацца важныя рэчы. У гэтым выпадку не толькі супольная шматвекавая мінуўшчына, аб якой і сёння сведчыць блізкасць нашых моваў, але таксама жаданне дайсці да праўды. Той праўды, якую так старанна і ў Польшчы і ў Беларусі хавалі дзесяцігоддзямі камуністычныя ўлады.
Паляк глядзіць на гісторыю земляў, якія некалі ўваходзілі ў склад Вялікага Княства Літоўскага, іначай, чым беларус. Аднак гэта не азначае, што нехта з іх мае ілжывы вобраз гісторыі тых тэрыторый. Для паляка Івянеччына, гэта даўняя частка Польшчы, краіны яго продкаў, дзе так шмат яшчэ нагадвае аб той Польшчы і дзе так шмат яшчэ палякаў жыве. Для беларуса Івянец, гэта беларускае мястэчка, частка яго Бацькаўчыны, мінулае якой яшчэ так выразна ўплывае на сучаснасць.
Добра, калі нацыянальныя пачуцці адрозніваюць, але не падзяляюць. Калі яны не аддаляюць нас ад іншых, а дазваляе іх лепш зразумець. Спадзяюся, што беларускі чытач ласкава прыме гэтую кнігу — з сімпатыяй, добразычлівасцю і цікавасцю. Пры яе стварэнні не існавала ніякіх іншых мэтаў, апрача вяртання з забыцця свету, які быў выкраслены з нашай гісторыі. А магчыма, што яе прачытанне палегчыць той факт, што яна апавядае аб фрагменце гісторыі яго краіны, якая была і маёй. Нішто мне болей не нагадвае аб тым, што абодва нашы народы мелі адну маці — Рэч Паспалітую — так яскрава, як факт, што мой бацька нарадзіўся над хуткімі хвалямі Ясельды, непадалёк ад Берасця — горада Уніі.
Забыты гарнізон. Аддзелы Корпуса аховы памежжа ў Івянцы ў 1924—1939 гадах / Томаш Главінскі; пераклад з польскай мовы Алеся Пілецкага. — Выд. 2-е. — Смаленск: Інбелкульт, 2015. — 142 с.
http://news.arche.by/by/page/science/historya-navuka/5265

Зламаны шлюз на рацэ Сула

Навусць

Знак по дороге в Наусть. Участок строгого режима

Участок строгого режима - кварталы: 58, 65, 66, 71, 72

Пешая тропа в Наусть

Как я и предполагал в Наусть должен вести и короткий путь, возможно и пеший.

Проход через ручей в Наусть

Экомусор на ветке на тропе

Где-то в Наусти есть целая экостанция (Naust Eco Station/Экасядзіба Навусьць).
А это - ориентир из пустого пакета из-под чипсов Estrella.
Экологичненько!

Наусть. Беседка

Хутор Наусть в Ивьевском районе, Гродненской области на берегу реки Волка

Полуволк-полулайка у дома

Умная собака, за мной не увязалась.
Раньше хозяева это называли "экостанцией" Наусть, недавно подняли свой "уровень" до экоагроусадьбы.

Католический крест из бревен у Наусти

Продолжение следует...

Козье Пена

Козье Пенно. Белый KIA

Козье Пенно. Вторая изба

Ящик с электросчетчиком по новым стандартам.
Второй признак, что селение не умерло.
С объектами недвижимости в Козье Пенно проводятся сделки купли-продажи.

---

Фотографии Козьего Пенно сделанные на следующий день 25 августа 2019

Несцеравічы

Начало деревни и автобусная остановка

Беларусь, Минская область, Столбцовский район, Налибокский сельский совет, деревня Нестеровичи.

Нестеровичи. Католический крест

Улица и общественный колодец в Нестеровичах

Дорога Н9754

Католический крест и автобусная остановка

Развилка, перекресток дорог Н9754 и Н9758.

Перекресток Н9754 и Н9758. Указатель на Кромань

Нестеровичи. Разрушенный сарай

Автобусная остановка.

Далее поездка была через Телехи

Ніўнае

Въезд в Нивное

Беларусь, Минская область, Столбцовский район, Хотовский сельский совет, деревня Нивное.

Поклонные кресты в Нивное

Православный крест был освящен и водружен 5 ноября 2017 года.
Крест изготовлен на средства жителей Нивное благодаря Александру Ивановичу Пилинкевичу при участии Вацлава Антоновича Рублика.

Нивное. Детский сад

Государственное учреждение образования "Нивнянский детский сад".
222685, Столбцовский район, д. Нивное, ул. Садовая, 5.
Перестал использоваться с декабря 2013 года.

Выпас козлов в детском саду в Нивное

Заросшая аллея в детском саду

Ободранное здание в Нивная

Это здание имело инвентарный номер.

Ободранный магазин в Нивное

Здание оказалось магазином.

Нивнянский клуб-библиотека

Ніўнянскі клуб-бібліятэка

Столовая животноводов

Пьяный угол в Нивное

Еще один магазин, очень популярный у местных пьянчуг.
Другая поездка через Нивное.