Первая вершина Девичьей горы в Дуброво
Люди в окрестностях Дуброво впервые поселились в 7 веке до нашей эры, жили на горе, которая здесь носит название Девичья.
На горе Девичьей сохранились древние курганы, в 90-х годах XX века в них проводились археологические раскопки, были найдены серебряные кольца, стеклянные бусинки, перстни, металлические браслеты со змеиными головами на концах.
Чтобы придать наукообразие какой-нибудь псевдонаучной писанине, особенно по краеведению или истории, надо припутать красивое, но не понятное слово.
И так, схоласты, с подачи Эдварда Зайковского, считают, что название Девичья гора происходит от слова "dievas", по-литовски (жмудински) "бог", а, значит, название "Девичья гора" это - "гора Бога".
Корень "дева" образующий слово Девичья в названии, как я выше объяснил, прост и доступен для понимания, потому ненаучен.
А чтобы было совсем "научно", язык из которого взято слово "dievas" называют латынью.
В латыни нет такого слова, на латыни Бог - "Deus".
Вся подобная псевдонаучная писанина и рассчитана на легковерных, бестолковых, кто никогда не станет перепроверять и смотреть в словари.
5.11 tactical MultiCam® Flag Bearer Cap
on the on top of the Maiden's Mountain near Dubrowa
Высота измеренная GPS - 303 метров.
5.11 tactical MultiCam® Flag Bearer Cap
"Считается, что название “Девичьей горы” происходит от латинского слова “dievas”, что значит бог, то есть “гора Бога”. Скорее всего, на этой горе когда-то было языческое капище. Раньше на этой горе лежал огромный валун, который назывался “Адамов камень”. Около горы есть три источника, которые, вероятно, использовали в культовых целях."
ДЗЯВОЧАЯ ГАРА, разнавiднасць этнаграфiчна–археалагiчных помнiкаў у выглядзе культавых узгоркаў, гарадзiшчаў i iншага, якiя ўшаноўвалiся з часоў паганства.
Узгоркi з назвай накшталт Дз. г. часта сустракаюцца на славянскiх землях: Дз. Г. блiзу Смаленска, у Трыполлi на р. Дняпро, Сахноўцы на р. Рось, на р. Лыбедзь (Украiна), Дзевiн у Празе, Хебе, Мiмоне, на р. Дыя (Чэхiя), на р. Дунай (Славакiя), у Балгарыi ды iнш. Паводле меркавання расiйскага даследнiка паганства i археолага Б. Рыбакова, Дз. г. маглi быць звязаны з культам "жаночага божышча, багiняй–дзевай, што панесла ва ўлоннi сваiм", якая з’яўлялася папярэднiцай хрысцiянскай Божай Мацi Дзевы Марыi. Часта з такiмi ўзгоркамi звязвалi вельмi старажытныя рытуальныя традыцыi i паданнi, якiя генетычна паходзiлi ад культу багiнi кахання. У часе археалагiчных даследаванняў некаторых помнiкаў высветлена, што, напрыклад, у цэнтры Дз. г. у Трыполлi знаходзiўся ахвярнiк — печ пачатку нашай эры з 9 паўсферычнымi секцыямi–паглыбленнямi. На думку Б. Рыбакова, лiчба дзевяць у спалучэннi з жаночай назвай свяшчэннай гары можа быць звязана з 9 месяцамi цяжарнасцi. На Дз. г. у Сахноўцы знойдзена скiфская залатая пласцiна з выявай свята ў гонар нейкай жаночай багiнi. Ахвярнiк пач. Х ст. (час рэстаўрацыi паганства пасля разгрому Вялiкамараўскай дзяржавы) з 9 ямамi выяўлены на гарадзiшчы Паганскае ў Маравii. Блiзу яго знаходзяцца 2 гары з назвай "Дзевiн" i р. Дыя ("багiня"). Дз. г. ушаноўвалiся да ХХ ст., пра што сведчыць, напрыклад, традыцыя ўстаноўкi драўляных крыжоў на Дз. г. у Сахноўцы.
Раскопки черных копателей на Девичьей горе в Дуброво
Гарадзiшча Дз. г. размешчана ў г. Мсцiславе, на правым беразе р. Вiхры. Пра гару захавалася паданне, што яна нiбыта была насыпана дзяўчатамi. Як i назва помнiка, яно сведчыць пра пэў- ную сувязь з культам паганскага жаночага божышча, багiнi–дзевы. У 1960 г. Л. В. Аляксееў зрабiў археалагiчныя раскопкi помнiка (у паўднёвай частцы пляцоўкi i на вале). У мацерыку выяўлена прастакутная яма (без знаходак) i другая — неглыбокая i бясформенная (каля нутранога падножжа вала), у якой знойдзена некалькi лобных цi цемянных касцей маленькага дзiцяцi. Верагодна, гэта былi рэшткi ахвярапрынашэння (дзiцячыя чарапы выяўлены таксама каля Бабiнай гары пад Трахтэмiравам на Украiне, аднак гэтая гара, як мяркуюць, прысвячалася не багiнi–дзеве, а багiнi ўраджаю i лёсу). Пра паганскi звычай прынясення ў ахвяру дзяцей згадваў у XII ст. i Кiрыла Тураўскi. На мацерыку залягае керамiка перыяду ранняй бронзы, але асноўная частка знаходак належыць ранняму жалезнаму веку (днепра–дзвiнскаяi зарубiнецкая культуры). Трапляюцца асобныя знаходкi перыяду Кiеўскай Русi i сярэдзiны XVII ст.
Спуск и подъем с Девичьей горы через бурелом
Магло быць i так, што некаторыя са згаданых узгоркаў першапачаткова мелi назвы, якiя паходзяць ад балцкага dievas "бог", dieviškas "боскi" (гл. Дзiевас), а пазней адбылася iх паўторная этымалагiзацыя да блiзкага па гучаннi слова "Дзявочая".
Лiт.: Алексеев Л. В. Городище Девичья гора в Мстиславле // Краткие сообщения Ин–таархеологии АН СССР. 1963. Вып. 94; Зайкоўскi Э. М. Раскопкi на Дзявочай гары // Гiстарычна–археалагiчны зборнiк. № 4. Мн., 1994. С.71—87; Зайкоўскi Э. Таямнiцы Дзявочай гары // Kryǔja. 1994. № 1. С.91—101;Рыбаков Б. А. Язычество древней Руси. М., 1987. С.140—145; Рыбаков Б. А. Язычество древних славян. М., 1981. С.285—317. Э. Зайкоўскi
Еще одна легенда "О Девичьей горе" была записана в 1881 году и напечатана в географическом словаре Королевства Польского:
Когда-то здесь жила красавица, и в нее влюбились два парня. Она не знала, кого из них выбрать, и сказала: "Я сяду высоко на горе, а вы возьмите огромные валуны и катите. Тот, кто закатит валун в гору быстрее, за того я замуж и выйду". Парни прикатили эти валуны одновременно. Но упали и умерли от разрыва сердца. Люди похоронили их на горе, а на девушку разозлились и, выкопав яму, закопали ее живьем.
