Над горадам шэрая хмара
Макабрычных памераў.
Чырвоны фабрычны комiн
Поўны вады, як калодзеж.
Вада залiвае горад:
Вулiцы, плошчы, сквэры.
Мы заплюшчылi вочы,
Мы зачынiлi дзьверы.
Мы ня ўмеем плаваць,
Мы памрэм пад вадою.
I маўклiвыя рыбы
Будуць жыць у нашых пакоях.
Давай памаўчым таксама —
Цiша мацней за слова.
Ты мяне разумееш,
I гэтага дастаткова.
Гэта падводнае гета.
Тут не хапае паветра,
Тут альбо вучысься плаваць,
Альбо канаеш пацiху.
Стаiм у вадзе па горла,
Зьнямелыя, ды не зважаем
На тое, як неяк павольна
Падобныя сталi да рыбаў.
I мы пачынаем дыхаць,
I нам пад вадою добра,
Калi толькi гэтую вадкасьць
Можна назваць вадою.
Міхал Анемпадыстаў
